اول و آخر... یار
من همان کودکی که دستِ مادر را رها کرده و گم شده...
تو مثل همان مادری که پیِ فرزندش و یا منتظر پیدا شدنش هستی...
آن قدر که از پیدا شدنش خودت بیشتر خوشحال می شوی تا کودک...
که خودت گفتی:"اگر روگردانان از من بدانند که من چگونه به آنان مشتاقم و در انتظار توبه و بازگشت آنانم از شوق جان می سپردند و بندهای بدنشان از هم گسیخته می شد!"
خدا!
یک کودک هست و یک دنیا پر از خیابان های شلوغ...
یک راه راست هست و هزار بی راهه...
یک بنده ی سرکش هست و یک خدای عاشق..
دستم را رها نکرده ای گم شده ام... وای به حال این که ...
وقتی گم می شدم شانس می آوردم یک نشانه هایی از راه خانه را بلد بودم...
توی دنیا هم همین است...
راهت را که کمی بلد باشم اراده کنم به سمتت روانه می شوم... تو هم باید بخواهی...
که به دل بخواه توست...
که خودت گفتی : "إن علینا للهدی"
وقتی گم میشوم، خیلی بد می شوم!
اصلا گاهی از قصد گم می شوم که تو نگاهم کنی...
گناه کنم که نگاهم کنی!
که دستم را بگیری!
اشتباه هست میدانم!!
ولی همین که فرصت توبه را می دهی می فهمم حواست به من هست... .
بفهمان به "من" که با خوب بودن هم می شود نگاهش کنی...
از امتحان هایی که میگیری... می شود...
چقدر ادامه بدهم به گم شدن در این خیابان های شلوغ؟!
خب تو دستم را سفت بگیر!
من همان کودک مضطر...
سرم را کج میکنم... نگاهت میکنم ...
ببخشید خدا...
باشد؟
پ.ن1: در حدیث قدسی می فرماید: ای فرزند آدم به حق تو بر من سوگند که من تو را دوست دارم، پس تو را به حق خودم بر تو سوگند که من را دوست بدار!
پ.ن2: مانند طفل در به دری گریه می کنم... (+)
همین!