بدون عنوان

همسایه‌ی طبقه‌ی بالاییمان برای سال نوی میلادی و پیش از ژانویه رفتند به دیدار خانواده‌ی خانمِ خانه. حالشان خوب است. آمریکا هم وضع اضطرارش درحد ایران است، با این تفاوت که او فکر می‌کرده وضع ایران از بابت کرونا خیلی خراب‌تر از آن چیزی‌ست که ما در واقعیت می‌بینیم و با کمبود مواد غذایی مواجه‌ایم. دیروز که آقای همسایه برای تبریک سال جدید با پدرم تماس گرفته بود این‌ها را گفت. گفت تا اول تابستان بعید است بیایند و مجبورند بمانند. خانمش که گوشی را گرفت بعد از تبریک و احوالپرسی با مادرم اولین جمله‌اش با خوشحالی از آن سر دنیا این بود: «فکر کنم وقتی من بیام اولین روضه‌ی ماهانتون توی سال جدید رو برگزار می‌کنین». همسایه‌ی امام حسینی ما.

هلال عید به دور قدح اشارت کرد

حتما یادت هست که گفته بودم خرابمان کن و از نو بساز، کمی دیر شده امّا هنوز هم برایمان جا گذاشته‌ای. مثلا فردا در میان قنوت نماز شیدایی‌ات که پُر است از حس‌ دوگانه‌ی شوق عید و ناراحتی تمام شدن ماهت، آن جایی که می گوییم «اللهم اهل الکبریاء والعظمه .. و اهل العفو و رحمه» دقیقا همان‌جا فرصتی دادی برای دوباره از نو ساخته شدن. سرگردانی سخت‌تر از ویرانی‌ست. ویرانمان کن و از نو بساز.