اگر جایی به حال خویش باید گریه کرد، اینجاست...

اول و آخر... یار

دست برده بودم به حوض دهانم و یک مشت آواز پریشانی ریخته بودم روی آینه...

آینه ایستاده بود و گوش تیز کرده بود به خنده های بی امان من.

من که حالا خنده هایم بوی نا گرفته اند...

+ حس خوبی بهم داد: (+)
+ اوصیکم به شرکت در مسابقه ی کتابخوانی ای که بنرش را درج نمودم.

همین!